قصه ی من و غم تو ، قصه ی گل و تگرگه 

ترس بی تو زنده بودن ، ترس لحظه های مرگه 

اِی برای با تو بودن ، باید از بودن گذشتن

سر به بیداری گرفته ذهن خواب آلوده ی من

همیشه میون قاب خالیه درهای بسته

طرح اندام قشنگت پاک و رویایی نشسته

کاش میشد چشام ببینن طرح اندام تو داره

زنده میشه ، جون میگیره پا توی اتاق میذاره

کاش میشد صدای پاهات بپیچه  تو گوش دالون

طرف دالون بگرده سر آفتابگردونامون

کاش میشد دوباره باغچه پـُر گلهای تو باشه

غنچه ی سفید مریم با نوازش تو وا شه

کاش میشد اما نمیشه ، نمیشه بیای دوباره

نمیشه دستات تو گلدون گلهای مریم بذاره

کاش میشد اما نمیشه این مرام روزگاره

رفتنت همیشگی بود دیگه برگشتن نداره ...